Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Τα κουτιά των αναμνήσεων....

Σήμερα άνοιξα το κουτί των αναμνήσεών μου(δώρο από τις φίλες μου όταν πηγαίναμε ακόμα γυμνάσιο). Ανοίγοντάς το βρήκα πράγματα που δε θυμόμουν καν ότι είχαν υπάρξει στη ζωή μου κι άλλα που απλά ήθελα να ξεχάσω ότι υπήρξαν.
 Γράμματα που δεν πήγαν ποτέ στους παραλήπτες τους(ακόμα και στην Super κατερίνα είχα γράψει ), το αυτόγραφο του Νέρι Καστίγιο(έλεοοος!), εισιτήρια από ταξίδια- σινεμά-θέτρο, πάνω από εκατό ευχετήριες κάρτες από τη Σόφι και τη Νάσια(κορίτσια οι ευχές σας δεν έπιασαν ακόμα!!), την πρώτη μου ανθοδέσμη, μία κόλλα Α4 που είχα "τζουρνέψει" απ΄τη σχολή-με την επίσημη σφραγίδα του πανεπιστημίου παρακαλώ-(έχω υπάρξει επαγγελματίας στο σκονάκι!!) ,( δεν τη χρησιμοποίησα όμως για όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν!!).
Οι περισσότεροι έχουμε τέτοια κουτιά-ενίοτε ολόκληρα συρτάρια-που κρατάμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Κι αν δεν  έχουμε , έχουμε σίγουρα το μυαλό μας που το γεμίζουμε με ένα σωρό από αναμνήσεις. Νομίζω ότι τα κουτιά είναι συμπληρώματα του μυαλού μας. Το γεμίζουμε πρώτα με εικόνες, διαλόγους, κινήσεις από ανθρώπους και ψευδαισθήσεις ότι θα υπάρχουν για πάντα στη ζωή μας κι ύστερα όταν αυτοί φεύγουν τους θάβουμε μέσα μας κι ό,τι μας έχει απομείνει απ' αυτούς  το στοιβάζουμε σε κουτιά, τα οποία φυλάμε σε μέρη μακριά από την καθημερινότητά μας. Μου μοιάζει σαν ένα κρυφτό από τις αναμνήσεις μας. Αυτές μας κυνηγούν κι εμείς τρέχουμε για να κρυφτούμε. Ποιος ο λόγος, αφού στο τέλος όλοι ξέρουμε ότι θα "τα φυλάμε";;;
Έχω παντοτε μία συγκεκριμένη εικόνα όταν μιλώ για εκείνες. Αυτήν της χωρισμένης σε επίπεδα. Πρώτα μπαίνουν οι πρώτες στρώσεις που ξεκινούν απ' την παιδική μας ηλικία. Αν τα θεμέλια είναι σωστά μπορούν να στηρίξουν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Κι ύστερα ακολουθούν το σχολείο, οι φίλοι, οι γκόμενοι/νες κλπ. Όλα αυτά μαζί οικοδομούν μια ενιαία μάζα στην οποία στεκόμαστε όρθιοι και κοιτάζουμε το παρελθόν μας από μακριά. Κι όσο ζούμε αυτή η μάζα  μας ανεβάζει όλο και ψηλότερα( το ύψος και το είδος των αναμνήσεων εξαρτώνται απ΄αυτό που επιδιώκει ο καθένας στη ζωή του). Οι αναμνήσεις  στις οποίες πατάμε(οι πιο πρόσφατες δηλαδή) είναι αυτές που καθορίζουν, εν μέρη, το παρόν μας. Το πάτωμα μπορεί να είναι καθαρό και καλογυαλισμένο ,ώστε ο επιβαίνων να θέλει να παραμείνει ακριβώς εκεί που βρίσκεται(τι να πω...Δε μου ΄χει συμβεί ποτέ!) Ειδάλλως,ο επιβαίνων προσπαθεί να ξεφύγει απ' αυτό με τη δημιουργία νέων αναμνήσεων ώστε να καλύψουν την υπάρχουσα βρώμικη επιφάνεια. Θέλει προσοχή όμως γιατί αν αν οι νέες αναμνήσεις περικλυονται σε ένα λεπτό , αδύναμο στρώμα υπάρχει ο κίνδυνος μολύνσεως από το ήδη υπάρχον.
Η περίπτωση να διαγράψουμε ένα στρώμα είναι αδύνατη, όσο κι αν κάποιες φορές το θέλουμε όσο τίποτα άλλο. Βρίσκεται εκεί και, κατά τη γνώμη, σωστά βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει τα λάθη μας , προς συμμόρφωση κι αποφυγή, αλλά και τη δύναμη που κρύβαμε μέσα μας ώστε να καταφέρουμε να το αφήσουμε πίσω. Εξάλλου είναι καλύτερα να στεκόμαστε σ΄ ένα βουνό φτιαγμένο από κάτι , παρά σε μια πεδιάδα φτιαγμένη από τίποτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου