Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Παραμύθια;;

Η πιο αγαπημένη μου συνήθεια των παιδικών μου χρόνων ήταν οι ιστορίες που έπλαθε η γιαγιά μου για να με κοιμίσει... Ξάπλωνα στο κρεβάτι της και την έβαζα υποχρεωτικά να μου φτιάξει ένα παραμύθι. Μου άρεσε τόσο πολύ που πολλές φορές μάλιστα δεν περίμενα καν να νυχτώσει, έκλεινα από μόνη μου τα παράθυρα και παρίστανα ότι το βράδυ είχε ήδη φτάσει. Κι ύστερα όταν μεγάλωσα λίγο ξεκίνησα να φτιάχνω δικές μου ιστορίες για το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος και πώς οι κόσμοι που συνυπάρχουν μαζί του. Πάντα κάτι μαγικό συνέβαινε γύρω μου. 

Κι η μαγεία συνεχίστηκε ανά τα χρόνια μόνο που εκλογικεύτηκε. Κι ό,τι θεωρούσα τότε πραγματικό , σαν ενήλικας πλέον το θεωρώ φανταστικό. Όσο μεγαλώνει κανείς αποδέχεται την πραγματικότητα ενός μόνο κόσμου. Αυτού που είναι αποδεκτός από όλους. Είναι πολύ περίεργο που οι ενήλικες δεν πιστεύουν στα παραμύθια κι όμως επιλέγουν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους μ΄αυτά. Από μικρούς μας μιλούν για την καλή νεράιδα, τον όμορφο πρίγκηπα ,την αθώα κοκκινοσκουφίτσα, την φτωχή πλην τίμια Σταχτοπούτα και για τέλη όπου πάντοτε το καλό θριαμβεύει (και φυσικά η κακιά μάγισσα, ο κακός λύκος, η κακιά μητριά κι όλοι οι κακοί γενικότερα τιμωρούνται κι εξαφανίζονται από τις ζωές των ηρώων.) 

Πιστεύω ότι τα παραμύθια είναι φορείς προτύπων. Η πρωταγωνίστρια είθισται να ΄να πάντα όμορφη(αδύνατη, με μακριά λαμπερά μαλλιά και υπέροχο χαμόγελο),με λεπτούς τρόπους, καλόκαρδη, συνήθως φτωχή(για να φέρει ένα δράμα ή αν είναι πλούσια δεν είναι ποτέ ευτυχισμένη με τα πλούτη της, προφανώς για να μας δείξουν ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία), αλλά ποτέ δυναμική και γενναία (αυτά είναι τα πρότυπα που φέρει ο άντρας πρωταγωνιστής). Μία γυναίκα σ΄ένα παραμύθι πρέπει να είναι ευάλωτη και να περιμένει κάποιο γενναίο βασιλόπουλο να έρθει και να τη σώσει. Ποτέ δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος αν δεν παντρευτούν οι δύο πρωταγωνιστές  (προφανώς προβάλλεται ο θεσμός του γάμου ως αυτοσκοπός-όχι, ο θεσμός της οικογένειας). Επίσης ποτέ μια γυναίκα δεν επαινείται για τη μόρφωσή της και την εξυπνάδα της, σε αντίθεση με τον άντρα πρωταγωνιστή... Πάντοτε η γυναίκα είναι ένα βήμα πίσω από τον άντρα πρωταγωνιστή.Υπάρχει άραγε κάποια μυστική συμφωνία ανάμεσα σ΄αυτούς που γράφουν να περνούν τα ίδια μηνύματα;;;(εγώ ορκίζομαι ότι δε συμμετέχω σ΄αυτό-όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου το γνωρίζουν....-μπηχτή για όσους δεν το αγόρασαν!!!!). 

Αν το σκεφτείς η κοινωνία κινείται, τρέφεται και στρέφεται γύρω απ΄αυτά τα πρότυπα. Αν μία γυναίκα κάνει το λάθος και γεννηθεί παχιά, με άσχημη όψη κι ατσούμπαλους τρόπους θα πρέπει να νιώθει ένοχη γι' αυτό κι αυτόματα πρέπει να μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο. Αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστεί με κάποιους από τους υπηρέτες του βασιλόπουλου και με τη μουρμούρα του περίγυρού της... Φυσικά αν ένας άντρας γεννηθεί ασχημόπαπο και παραμείνει έτσι(για κάποιους ισχύουν κι άλλα όντα του ζωικού βασιλείου...), δεν έχει καμία σημασία...Θα έχει και πάλι την απαίτηση να πρωταγωνιστήσει στο παραμύθι και να πάρει την ομορφότερη κοπέλα της ιστορίας(αυτήν που περιγράψαμε πριν). 
Φυσικά η γυναίκα-πρότυπο δυναμική/έξυπνη/ένα βήμα μπροστά από τον άντρα ακόμα και σ΄αυτήν την εξελιγμένη -υποτίθεται-κοινωνία ενοχοποιείται... Ένας άντρας δεν ανέχεται ποτέ τη γυναίκα του παραπάνω από ΄κεινον (ίσως επειδή άκουσε πολλές φορές το παραμύθι της Ωραίας κοιμωμένης και πίστεψε ότι όλες οι γυναίκες είναι και ωραίες και ¨κοιμωμένες¨-και να πούμε και την αλήθεια δεν έχει άδικο να το πιστεύει, τουλάχιστον για έναν μεγάλο αριθμό!)
Παραμύθια;; Δε νομίζω....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου