Συχνά αναρωτιέμαι για την αλήθεια αυτού του κόσμου. Όλα ξεκινούν με ένα αθώο ψέμα. Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που κάποιος θα σε πλησιάσει απειλητικά και θα σε ρωτήσει "Πώς είμαι;" Και τι να απαντήσεις όταν βλέπεις μία μούρη άσχημη και κακοβαμμένη, ένα μαλλί ποτισμένο στη λακ έτοιμο για παρανάλωμα, ένα ρούχο που ασφυκτιά πάνω σ΄ένα όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί.... αρκείσαι σ΄ένα χαμόγελο και σ΄ένα "Πολύ ωραία/ος"(και σκέφτεσαι από μέσα σου ότι η αλήθεια είναι δουλειά του καθρέφτη κι όχι δική σου).
Κι ύστερα ακολουθεί το επόμενο στάδιο όπου όλο και κάποιο "φίδι" θα βρεθεί μπροστά σου(ή ακόμα και καθισμένο στο διπλανό τραπέζι) . Κι εκεί που είσαι έτοιμος να χρησιμοποιήσεις όλο το ελληνικό μεγαλείο αυτής της γλώσσας και να εκστομίσεις φράσεις ανείπωτης φαντασίας και λεξιλογικού πλούτου....ξαφνικά απ΄το μυαλό σου περνάει η λέξη "πολιτισμός"(πανάθεμά σε!). Κι αντί για το μεγάλο σου θρίαμβο που θα σε αναγάγει σε νέο Μπαμπινιώτη(τουλάχιστον!) , συμβιβάζεσαι σε μία κουβέντα ενημερωτικού τύπου(Τι κάνεις; Καλά εσύ; Αχ αλήθεια , πόσο χαίρομαι για ΄σένα-ενώ στο μυαλό σου έχεις ήδη μεταμορφώσει το κουταλάκι του καφέ σε φονικό όπλο).
Αν ισχύει ο μύθος ότι η ελληνική γλώσσα αποτελείται από τουλάχιστον 6 εκατομμύρια λέξεις, τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να κολλάμε σε μία; Αν χαμογελάμε σε όσους αντιπαθούμε, αν αντί για" άντε μου στο διάολο" λέμε "θα τα πούμε βρε " , αν αντί για "δε μου αρέσει" , λέμε "πολύ καλό" υπάρχει στ΄αλήθεια πολιτισμός;
Κι ύστερα ακολουθούν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Αυτός ο "πολιτισμός" μας συνοδεύει ως επακόλουθο μίας συμπεριφοράς που έχουμε εκλογικεύσει ως αληθινή. Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και χαμόγελα για να μην παραδεχτούμε ότι το κολλητό φόρεμα που διαλέξαμε δεν ταιριάζει στο όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί της σχέσης μας....Τι κι αν ρουφάμε την κοιλιά μας, τι κι αν έχουμε πανιάσει από το κράτημα της αναπνοής, τι κι αν ακούσαμε από τους γύρω μας "πολύ ωραίοι"....μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι δε μας ταιριάζει...
Κι ύστερα ακολουθεί το επόμενο στάδιο όπου όλο και κάποιο "φίδι" θα βρεθεί μπροστά σου(ή ακόμα και καθισμένο στο διπλανό τραπέζι) . Κι εκεί που είσαι έτοιμος να χρησιμοποιήσεις όλο το ελληνικό μεγαλείο αυτής της γλώσσας και να εκστομίσεις φράσεις ανείπωτης φαντασίας και λεξιλογικού πλούτου....ξαφνικά απ΄το μυαλό σου περνάει η λέξη "πολιτισμός"(πανάθεμά σε!). Κι αντί για το μεγάλο σου θρίαμβο που θα σε αναγάγει σε νέο Μπαμπινιώτη(τουλάχιστον!) , συμβιβάζεσαι σε μία κουβέντα ενημερωτικού τύπου(Τι κάνεις; Καλά εσύ; Αχ αλήθεια , πόσο χαίρομαι για ΄σένα-ενώ στο μυαλό σου έχεις ήδη μεταμορφώσει το κουταλάκι του καφέ σε φονικό όπλο).
Αν ισχύει ο μύθος ότι η ελληνική γλώσσα αποτελείται από τουλάχιστον 6 εκατομμύρια λέξεις, τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να κολλάμε σε μία; Αν χαμογελάμε σε όσους αντιπαθούμε, αν αντί για" άντε μου στο διάολο" λέμε "θα τα πούμε βρε " , αν αντί για "δε μου αρέσει" , λέμε "πολύ καλό" υπάρχει στ΄αλήθεια πολιτισμός;
Κι ύστερα ακολουθούν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Αυτός ο "πολιτισμός" μας συνοδεύει ως επακόλουθο μίας συμπεριφοράς που έχουμε εκλογικεύσει ως αληθινή. Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και χαμόγελα για να μην παραδεχτούμε ότι το κολλητό φόρεμα που διαλέξαμε δεν ταιριάζει στο όχι και τόσο καλλίγραμμο κορμί της σχέσης μας....Τι κι αν ρουφάμε την κοιλιά μας, τι κι αν έχουμε πανιάσει από το κράτημα της αναπνοής, τι κι αν ακούσαμε από τους γύρω μας "πολύ ωραίοι"....μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι δε μας ταιριάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου