Απόγευμα Δευτέρας... Ραντεβού στο mall για τσάι περγαμόντο με γάλα(σκέτη ηδονή!!!)... Καθώς προχωρούσα βιαστική από το σπίτι μου ως το σταθμό του τρένου προκειμένου να μην αργήσω, αναλογίστηκα ένα σωρό άλλες στιγμές που έκανα την ίδια ακριβώς σκέψη, να μην αργήσω... Και πέρασαν τόσες χρονιές από μπροστά μου... Τόσες διαφορετικές περίοδοι της ζωής μου... και κάθε φορά ανακάλυπτα έναν άλλο εαυτό που είχα αφήσει πίσω.. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν όλους αυτούς τους εαυτούς μου που έχω σκοτώσει ανά τα χρόνια.... ο χοντρός μου εαυτός, ο βουλιμικός μου εαυτός, ο ευαίσθητος μου εαυτός, ο ερωτευμένος -με τον τάδε και τον δείνα(αχ αυτός ο δ...είνα)-μου εαυτός , ο πληγωμένος μου εαυτός (κι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος)... Μάλλον το μυαλό μας θεωρεί δεδομένη την αλλαγή και δεν αφήνει περιθώρια για να θρηνήσεις για τους εαυτούς που έθαψες. Και αυτόματα μεταλλάσσεται σε έναν νέο που κουβαλάει βιώματα από τους προηγούμενους αλλά είναι ένας άλλος.
Στ΄αλήθεια όμως υπάρχει η έννοια "εαυτός μου"; Τον τελευταίο μήνα έκανα ένα πείραμα... Με παρατηρούσα κάθε φορά που συναντούσα μία διαφορετική παρέα (τύχη βουνό οι άνθρωποι που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου μιλήσουν!!!) Όταν τα άτομα ή οι συνδυασμοί ατόμων άλλαζαν χρησιμοποιούσα κι έναν διαφορετικό εαυτό για να συμπεριφερθώ... Μου φάνηκε αδιανόητο να είμαι το ίδιο με όλους...οι λεπτομέρειες της αλλαγής μικρές κάθε φορά , όμως πάντα κάτι άλλαζε χωρίς ίχνος επιτήδευσης, όλα συνέβαιναν αυθόρμητα... Μετά απ΄αυτή την παρατήρηση συνειδητοποίησα ότι η έννοια "εαυτός μου" δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτη γιατί ένας εαυτός εκδηλώνεται σε συνάρτηση με τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρά.
Τα εγώ μας που σκοτώσαμε είναι ζευγάρι με τους άνθρωπους που αφήσαμε πίσω μας σε κάποια στροφή του χρόνου... Κι οι άνθρωποι που κρατάμε στη ζωή μας είναι συνυφασμένοι με τους εαυτούς που θέλουμε να κρατήσουμε στο παρόν μας. Αν ο εαυτός μας είναι ένας καμβάς , ξεχωριστά χρωματισμένος για τον καθένα , τότε πιστεύω ότι τις πινελιές τις προσθέτουν οι άνθρωποι που διαλέγουμε γύρω μας...(φροντίστε λοιπόν να είναι καλλιτέχνες στο είδος τους...)
Στ΄αλήθεια όμως υπάρχει η έννοια "εαυτός μου"; Τον τελευταίο μήνα έκανα ένα πείραμα... Με παρατηρούσα κάθε φορά που συναντούσα μία διαφορετική παρέα (τύχη βουνό οι άνθρωποι που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου μιλήσουν!!!) Όταν τα άτομα ή οι συνδυασμοί ατόμων άλλαζαν χρησιμοποιούσα κι έναν διαφορετικό εαυτό για να συμπεριφερθώ... Μου φάνηκε αδιανόητο να είμαι το ίδιο με όλους...οι λεπτομέρειες της αλλαγής μικρές κάθε φορά , όμως πάντα κάτι άλλαζε χωρίς ίχνος επιτήδευσης, όλα συνέβαιναν αυθόρμητα... Μετά απ΄αυτή την παρατήρηση συνειδητοποίησα ότι η έννοια "εαυτός μου" δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτη γιατί ένας εαυτός εκδηλώνεται σε συνάρτηση με τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρά.
Τα εγώ μας που σκοτώσαμε είναι ζευγάρι με τους άνθρωπους που αφήσαμε πίσω μας σε κάποια στροφή του χρόνου... Κι οι άνθρωποι που κρατάμε στη ζωή μας είναι συνυφασμένοι με τους εαυτούς που θέλουμε να κρατήσουμε στο παρόν μας. Αν ο εαυτός μας είναι ένας καμβάς , ξεχωριστά χρωματισμένος για τον καθένα , τότε πιστεύω ότι τις πινελιές τις προσθέτουν οι άνθρωποι που διαλέγουμε γύρω μας...(φροντίστε λοιπόν να είναι καλλιτέχνες στο είδος τους...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου