Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ανόρεχτο, ανούσιο και με το βλέμμα στη μεγάλη φυγή(που δεν έρχεται)

αλήθεια τώρα;

Θέλω να σηκωθώ να ανοίξω την πόρτα και να τα παρατήσω όλα όπως είναι. Μισά.
Να απομονωθώ, να μη μιλάω σε κανέναν. Να αλλάξω το όνομά μου , να μη με ξέρει κανείς.
Και να μη χρειάζεται πια να αντιμετωπίζω, να περνάω, να προσπερνάω και να ξεπερνάω (η οποιοδήποτε άλλο παράγωγο του ρήματος) . Να βάλω μηδέν και να ξεκινήσω ως κάτι άλλο απ' αυτό που ήμουν ως τώρα.
Να μην ακούω πια τη λέξη "Μαριλένα"(δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που κάποιος λέει το όνομά μου, ακολουθεί πάντα μια βλακεία)
Κουράστηκα.

*και την ώρα που εκστομείς αυτήν τη λέξη, ποιος δαίμονας σε κυριεύει και λες "εεε, εντάξει, θα προσπαθήσω λίγο ακόμα"
-δεν είμαι εγώ, είναι η μοίρα μου-

Υ.Γ. Θα έγραφα κι άλλα , ένεκα όμως που με φιμώνει η φίλη μου η Σο!
-Και σου ΄χω πει Σο, μη με φιμώνεις, μ' ενοχλεί!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου