Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Τα εσύ κι εγώ της πλατείας Συντάγματος

Φοβάμαι, ένας Θεός ξέρει πόσο φοβάμαι.
Το παρελθόν που επιτίθεται από ξεχασμένες γωνιές της πόλης, που ξεφεύγει από ανοιξιάτικες μυρωδιές και πάει και μπλέκεται στις σκιές του απομεσήμερου πάνω στις τέντες των πολυκατοικιών.
Το μέλλον που είναι ακόμα τόσο ρευστό κι αβέβαιο και το παρόν. Αυτό. Αυτό το φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα. Πώς να μην; Δεν το προλαβαίνω πια.
Κάθε μέρα τρέχω. Σφίγγω τις γροθιές μου και τρέχω αλλά πάντα με προλαβαίνει το μέλλον και πάντα χάνω το παρόν. Αύριο λέω πάλι.

Αύριο θα το προλάβω.Και το αύριο γίνεται σήμερα κι εγώ πάλι σφίγγω τις μπουνιές μου και τρέχω. Αλλά πάντα το μέλλον τρέχει γρηγορότερα από μένα και μέχρι να το καταλάβω γίνεται ξανά παρελθόν. Γίνεται μυρωδιές, γίνεται ένα ξύλινο παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας, γίνεται ένα καινούργιο απομεσήμερο μέχρι το επόμενο.
Γίνεται άλλο ένα εσύ κι εγώ που πέρασε, που πάει ,που σκορπίζεται στον αέρα της φθοράς και της αιωνιότητας όλων των εσύ κι εγώ  της πλατείας Συντάγματος.
Γίνεται ακόμα μία ανάμνηση, γίνεται ακόμα ένας λόγος για να συνεχίσει να αποζητά το εγώ το εσύ. Γίνεται ο λόγος που συνεχίζω να σφίγγω τις μπουνιές μου και τρέχω γρήγορα, γρηγορότερα από χθες κι αύριο γρηγορότερα από σήμερα. Για σένα. 
Και πού ξέρεις  κάποια μέρα ίσως σε προλάβω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου